Οδυσσέας

Μία σκηνή που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον Αίαντα είναι εκεί που η Αθηνά καλεί τον Οδυσσέα να δει τον θολωμένο Αίαντα. Ο Οδυσσέας αρχικά φοβάται, επειδή ο Αίας είναι πολύ δυνατός, όμως η Αθηνά επιμένει και του εγγυάται πως με τη δύναμή της θα τον κάνει αόρατο στα μάτια του εχθρού του.

Ενώ ο Οδυσσέας έχει κάθε λόγο να χαίρεται και να υπερηφανεύεται, που έχει την εύνοια της θεάς και που ο εχθρός του εξευτελίζεται μπροστά του, βλέπει μακρύτερα από όλα αυτά και λέει κάτι συγκλονιστικό:

βάζω με τον νου μου όχι πιο λίγο
απ' τη δική του μοίρα τη δική μου·
γιατί βλέπω, πως τίποτα εμείς άλλο
δεν είμαστε, όσοι ζούμε, παρά μόνο
φαντάσματα κι ένας ανάερος ίσκιος.

Ο Οδυσσέας επιβεβαιώνει τη φήμη του για τη διορατικότητά του. Βλέπει πέρα από αυτά που συμβαίνουν, στη βαθύτερη πραγματικότητα των γεγονότων. Αν ο αντίπαλός του, ένας πολύ ισχυρός πολεμιστής, μπορεί τόσο εύκολα να χάσει τα λογικά του, να περνά για εχθρούς του άλογα ζώα και να μη βλέπει αυτά που διαδραματίζονται μπροστά του, τότε ποιος εγγυάται ότι κάτι τέτοιο δε θα συμβεί και στον ίδιο τον Οδυσσέα αν οι θεοί αλλάξουν τις προτιμήσεις τους;

ορώ γαρ ημάς ουδέν όντας άλλο πλην
είδωλ' όσοιπερ ζώμεν ή κούφην σκιάν.

Να ένας άνδρας με φρόνηση. Δεν ικανοποιείται από την προσωρινή νίκη. Χρησιμοποιεί το μυαλό του, και είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος στη σκέψη, σε όλες τις περιστάσεις για να φτάσει στη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων.