Γιατί;

Διαβάζω το έργο του Αρριανού για τον Αλέξανδρο. Ένα ερώτημα δημιουργείται στο μυαλό μου. Γιατί ένας Μακεδόνας να θέλει να κατακτήσει τους λαούς που βρίσκονται μετά από την... Ινδία; Τι δουλειά έχει στην Ινδία ο Αλέξανδρος και γιατί δεν ικανοποιείται με τις κατακτήσεις του αλλά θέλει να κατακτήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα; Ποιο το νόημα; Εμένα μου φαίνεται τρομερά βαρετό όλο αυτό, ένας τρόπος να ξοδεύεις τον χρόνο σου χωρίς να έρχεσαι αντιμέτωπος με την έλλειψη νοήματος του κόσμου.

Στο πέμπτο βιβλίο δίνει ο Αλέξανδρος μια απάντηση. Πέρας δε των πόνων γενναίω μεν ανδρί ουδέν δοκώ έγωγε ότι μη αυτούς τους πόνους, όσοι αυτών ες καλά έργα φέρουσι. Η μετάφραση που έχω διαθέσιμη λέει: Για έναν γενναίο άνδρα, όπως εγώ νομίζω, δεν υπάρχει κανένα τέλος των μόχθων του παρά μόνο όσοι από τους αγώνες του καταλήγουν σε ένδοξες πράξεις. Και συνεχίζει μιλώντας για τη δόξα που απομένει μετά τον θάνατο ενός άνδρα, αλλά και για τη δόξα που κέρδισαν ο Ηρακλής και ο Διόνυσος, τους οποίους μπορούν οι Μακεδόνες να ξεπεράσουν

Δεν τον καταλαβαίνω. Συμφωνώ με τον Κοίνο, που του απαντά με παρρησία πως είναι καιρός να γυρίσουν στα σπίτια τους όσοι έχουν απομείνει ζωντανοί και να συνεχίσει τα σχέδιά του, εφόσον αυτό επιθυμεί, αργότερα, με νέους στρατιώτες. Enough is enough.

Αν δεν ήξερα πως πράγματι υπήρξε ο Αλέξανδρος θα έλεγα πως πρόκειται για ήρωα τραγωδίας. Ο θάνατός του ολοκληρώνει μία ζωή που δόθηκε στην κατάκτηση του γνωστού κόσμου. Αν είχε μπροστά του είκοσι ή τριάντα χρόνια ακόμα τι θα έκανε; Πώς θα ζούσε τη ζωή του; Γιατί μπορεί να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο, τι θα κάνεις όμως μετά; Πώς θα οργανώσεις τη ζωή των υπηκόων σου; Πώς θα εκφραστεί αυτό που σε κινεί να κατακτήσεις τον κόσμο όταν δε θα υπάρχει τίποτε να κατακτηθεί;

Δεν υπάρχει λογικό κίνητρο πίσω από την επιθυμία του Αλέξανδρου να συνεχίσει. Το πάθος της κατάκτησης είναι άλογο. Ο ψυχολογικός κόσμος του Αλέξανδρου διαμόρφωσε την ιστορία πολλών λαών, γιατί ο ψυχολογικός του κόσμος ήταν αυτός που τον οδήγησε να ξεπεράσει κάθε όριο.