Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Τι μαλάκας!

Τέλειωσα και τον Οιδίποδα επί Κολωνώ και είμαι θυμωμένος. Ο Οιδίποδας συμπεριφέρεται άσχημα, θυμώνει και το κρατάει μανιάτικο, καταριέται τους γιους του να αλληλοσκοτωθούν, ευλογεί τον Θησέα και την Αθήνα, και παραμένει ο Οιδίποδας που ξέραμε από τον Οιδίποδα Τύραννο, ο άνθρωπος που με την τύφλωσή του κατέστρεψε τη ζωή του και τη ζωή των δικών του.

Δεν αλλάζει λοιπόν ο Οιδίποδας, ούτε καν όταν συνειδητοποιεί ότι ο θυμός του τον καταστρέφει, ότι επειδή ξεπερνά το μέτρο στις αντιδράσεις του, όταν ξεθυμαίνει, μετά το μετανιώνει. Μονίμως θεωρεί πως έχει δίκιο, πως αυτός είναι το θύμα και με τη συμπεριφορά του καταστρέφει τη γενιά του.

Δε νομίζω να έχει ειπωθεί ξανά και το λέω για να μείνει στην ιστορία. Ο Οιδίποδας ήταν ένας μαλάκας, ένα αγύριστο κεφάλι, ένας άνθρωπος στον οποίον αν μίλαγες θα έχανες τα λόγια σου.

Τα είπα και ηρέμησα.



Πέρα από αυτό, αν θελήσω να εστιάσω ιδιαίτερα στον Οιδίποδα Τύραννο, θα έλεγα πως η ιστορία του Οιδίποδα αναπαριστά τη μοίρα του ανθρώπου, γιατί κανένας από εμάς δεν ορίζει τη ζωή του, αλλά η ίδια η ζωή τα φέρνει πότε έτσι και πότε αλλιώς και όλοι μπορούμε να μπούμε σε μεγάλες δυστυχίες χωρίς να είμαστε υπεύθυνοι για αυτό. Η ζωή μπορεί να μας καταστρέψει όλους, όσο ψηλά και αν αισθανόμαστε τον εαυτό μας. Η λογική δεν μπορεί να μας θωρακίσει· αφενός εμείς οι ίδιοι έχουμε ένα σωρό άλογα πάθη που μας καθορίζουν, αφετέρου ο ίδιος ο χαρακτήρας της ζωής είναι άλογος. Βασιλεύει η Τύχη.