Επειδή από αύριο ξεκινάω δουλειά και δε θα έχω τον χρόνο που απαιτείται για να ασχοληθώ με τα διάφορα blogs, για αυτό θα γράψω σήμερα την ανάρτηση για την ουσία της ενασχόλησής μου με τον Νίτσε, την αισιοδοξία του μηδενισμού του.
Συμφωνώ με τον Νίτσε στην έλλειψη νοήματος στο σύμπαν. Ακολουθώντας του αρχαίους Σκεπτικούς διατηρώ (ή τουλάχιστον πρεσβεύω) μια ουδετερότητα, μια εποχή απέναντι στα πράγματα και στις διάφορες καταστάσεις της ζωής. Ο Νίτσε, αντίθετα, αποδέχεται τη ζωή, θέλει να την γιορτάσει, την βλέπει θετικά και μας καλεί να τη ζήσουμε στο έπακρο.
Ποια είναι όμως τα επιχειρήματά του, πως ξεπερνά τον σκόπελο της έλλειψης νοήματος; Με ποιους λόγους αρνείται τον ουδέτερο μηδενισμό και αποδέχεται τον αισιόδοξο μηδενισμό; Με ενδιέφερε ιδιαίτερα αυτό το σημείο, γιατί θα προτιμούσα τον δημιουργικό, τον αισιόδοξο μηδενισμό που αποδέχεται τη ζωή από έναν μηδενισμό της ανίας, όπου τα πάντα καθίστανται βαρετά από την έλλειψη νοήματος.
Μάταια ήλπιζα να πειστώ από το έργο του Νίτσε. Από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει πειστικό επιχείρημα απέναντι στην έλλειψη νοήματος. Αυτό που κάνει ο Νίτσε είναι να αφήνει στην μπάντα τη λογική και να ζητά να ζήσουμε τη ζωή με όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του ανθρώπου χωρίς να ασχολούμαστε με την έλλειψη νοήματος. Αισθάνομαι λίγο απατημένος. Ξέχνα, σαν να μου λέει, το πρόβλημα και ζήσε σαν να μην υπάρχει. Άδραξε τη ζωή, γίνε δημιουργικός, νιώσε τη χαρά να πλημμυρίζει το σώμα σου όταν ενεργείς σύμφωνα με τα ένστικτά σου και τη φύση σου, νιώσε τη δύναμή σου, κατέκτησε τον κόσμο.
Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν μπορώ να κάνω σαν να μην υπάρχει το πρόβλημα της έλλειψης νοήματος, ένα πρόβλημα που υπάρχει μόνο για τη λογική, και δεν μπορώ να αφήσω το κομμάτι αυτό της λογικής στην άκρη ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια του εαυτού μου θα ενεργούν σύμφωνα με τη φύση τους.
Παραμένω λοιπόν Σκεπτικός. Το τέχνασμα του μεγάλου Γερμανού δεν έπιασε στην περίπτωσή μου. Συγγνώμη Φρειδερίκε, μπορείς δικαίως να κατηγορείς τους Σκεπτικούς, δεν μπόρεσες όμως να αποδείξεις με τη λογική ότι έχουν άδικο. Στο σημείο αυτό υστερεί η φιλοσοφία σου. Πράγμα που ελάχιστα θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, μιας και δεν υπάρχει κάτι τέλειο στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου