Στην δεύτερη Εννεάδα, στην πραγματεία του κατά των Γνωστικών, ο Πλωτίνος ασχολείται στην ένατη παράγραφο με την ανισότητα στην κατανομή του πλούτου και με τη φτώχεια ως κακό. Και χωρίς να λάβει υπόψη του τον πόνο των φτωχών και την αδικία που υφίστανται λέει ότι πρέπει να αδιαφορούμε για αυτά τα πράγματα. Μάλιστα φτάνει στο σημείο να πει ότι ο όχλος είναι φαύλος και υπάρχει για να εργάζεται ώστε να εξυπηρετεί τους ανώτερους ανθρώπους.
ὁ δὲ φαῦλος ὄχλος οἷον χειροτέχνης τῶν πρὸς ἀνάγκην τοῖς ἐπιεικεστέροις.
Τα δε ηθικά -αλλά και τα ποινικά- εγκλήματα διαπράττονται από ψυχές σαν ανώριμα παιδιά. Δεν έγινε και τίποτα να αδικηθούμε, γιατί η αθάνατη ψυχή μας δεν παθαίνει κάτι. Ακόμα και η δολοφονία, δεν είναι κάτι φοβερό. Άλλωστε, σε αυτόν τον κόσμο τιμωρούμαστε για αυτά που κάναμε στις προηγούμενες ζωές μας.
πάντα ἄγοντες τάξει ἐξ ἀρχῆς εἰς τέλος μοῖραν ἑκάστωι τὴν προσήκουσαν διδόντες κατὰ ἀμοιβὰς βίων τοῖς προυπηργμένοις ἀκόλουθον·
Καλεί δε τους ανθρώπους να γίνουν άριστοι, μια αριστεία που ούτε καν του περνάει από το μυαλό να τη συνδέσει με τον πόνο των συνανθρώπων του. Στο σημείο αυτό ο Πλωτίνος παρουσιάζεται λίγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου