Με αφορμή τη γνωστή προσβολή του Αριστοφάνη στον Αλκιβιάδη (Αχαρνής, στ. 716) βλέπω ότι παραμένω αμφίθυμος απέναντι στον χαρισματικό Αθηναίο πολιτικό. Η ιστορία του είναι γνωστή. Με την ευφυΐα του γοήτευε τους Αθηναίους τους οποίους και υπηρέτησε ως στρατηγός με αποτελεσματικότητα. Τα κίνητρά του αμφισβητήθηκαν και δημιούργησε εχθρότητες. Η ανάκλησή του σχετίζεται με την καταστροφή του αθηναϊκού στρατού στη Σικελία. Για να αποφύγει την καταδίκη συμμάχησε με τους Σπαρτιάτες και τους Πέρσες οι οποίοι τον αξιοποίησαν. Η φιλοδοξία και ο ναρκισσισμός του πήγαιναν χέρι - χέρι με την υψηλότατη νοημοσύνη του και την αγάπη του για τις χαρές της ζωής.
Δεν είναι ότι ο Αριστοφάνης στέκεται απέναντι στις χαρές της ζωής και για αυτό επιτίθεται στον νεαρό Αλκιβιάδη. Στους Αχαρνής ο Δικαιόπολις χαίρεται τη ζωή και την ειρήνη που προσφέρει σε όλους τη δυνατότητα να χαρούν τη ζωή. Συμμετέχει σε συμπόσια, εκθειάζει νόστιμα φαγητά, πίνει κρασί, επιθυμεί την παρέα ωραίων γυναικών. Μας λέει όμως ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να κυνηγήσει κανείς τις χαρές της ζωής. Και εκεί έρχεται σε αντίθεση με τον Αλκιβιάδη.
Για τον Αριστοφάνη μπορεί κανείς να χαρεί τη ζωή και να είναι ωφέλιμος στους πολλούς ταυτόχρονα, βάζοντας το κοινό συμφέρον και το δίκαιο πάνω από την προσέγγιση που δε λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των επιλογών του ενός στον δήμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου